آخرین اخبار چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری

درباره «انجمن فرخ»، تاثیرگذارترین انجمن ادبی ایران | محفل بزرگان شعر و ادب

به حقیقت که گران‌سنگ‌ترین خدمت سید محمود فرخ خراسانی، تاسیس انجمن ادبی فرخ است که برای نیم قرن تمام پاتوق بسیاری از نام‌آوران ادب ایران زمین بوده است. آنچنان که مشهدِ دهه ۲۰ تا ۷۰ را به پایتخت ادب کشور تبدیل می‌کند و خود، پرچمدار شعر خراسان نام می‌گیرد.

شهرآرانیوز - به حقیقت که گران‌سنگ‌ترین خدمت سید محمود فرخ خراسانی، تاسیس انجمن ادبی فرخ است که برای نیم قرن تمام پاتوق بسیاری از نام‌آوران ادب ایران زمین بوده است. آنچنان که مشهدِ دهه ۲۰ تا ۷۰ را به پایتخت ادب کشور تبدیل می‌کند و خود، پرچمدار شعر خراسان نام می‌گیرد.

این انجمن همچنین احیاگر سبک خراسانی و سردمدار جریان سنت‌گرایی ادبی در ایران شمرده می‌شد و افراد بزرگی مانند اخوان ثالث، قهرمان، پروین گنابادی، مرحوم دکتر فیاض، شفیعی کدکنی، مرحوم سبزواری و همچنین مقام معظم رهبری و برادر بزرگوارشان با او آمدوشد داشتند.

احمد کمال‌پور دیگر شاعر مشهدی، در خاطراتش یادآوری می‌کند که «دوره اول انجمن در باغ نادری بود، ولی یک سال بیشتر دوام نیاورد. همین شد که آقای فرخ گفت بیایید منزل ما. البته در باغ ملی هم سالنی بود که مدتی انجمن فرخ در آنجا تشکیل می‌شد، اما جلسه مستمر و مداوم از سال ۱۳۲۵ روز‌های جمعه در خانه‌اش تشکیل شد.» گرایش شعری محمود فرخ، قصیده، قطعه و سبک خراسانی بود؛ از‌این‌رو در جلسه‌های خود نه تنها هیچ روی خوشی به شعر نو نشان نمی‌داد، بلکه آشکارا به مخالفت با آنان برمی‌خاست تا آنجا که حتی شایعه شده بود که او مخالف شعر نو است و وصیت کرده بود کسی حق ندارد در انجمنش از این شعر‌ها بخواند.

از مرحوم استاد قهرمان هم نقل است: «او شعر نو را نمی‌پسندید، به‌طوری‌که یک بار «نعمت میرزازاده» اجازه خواست یک شعر بخواند. محمود فرخ پاسخ منفی داد و، چون میرزازاده اصرار کرد، پذیرفت، اما پس از شنیدن شعر گفت: «به حضرت عباس من از این شعر‌ها چیزی نمی‌فهمم. دیگر از این شعر‌ها در اینجا نخوانید.»

در گفت‌وگویی هم که ۲ سال پیش با مرحوم رضا افضلی داشتیم، او نیز به این نکته اشاره کرد و گفت: «بعد از درگذشت فرخ شروع به خواندن اشعار نیمایی خود کردم.» در اواخر عمر فرخ، مدیریت انجمن به «احمدکمال‌پور» می‌رسد. ماجرا را خود کمال این‌طور شرح داده است: «یک روز آقای باقرزاده به من زنگ زد و گفت که آقای فرخ با شما کار دارد. من نزد ایشان رفتم. آقای فرخ بیمار و بستری بودند. نفس‌بریده فرمودند که «از میان دوستانی که در اینجا دارم، هیچ‌کدام از تو پایه‌تر نیست تا انجمن را در صبح‌های جمعه به او بسپارم. از این به بعد جمعه‌ها زودتر بیا.» چشمی گفتم و بعد از آن مدیریت جلسه با من بود.» این جلسه بعد از آقای کمال به پسر فرخ سپرده شد و تا سال ۱۳۷۶ دایر بود.»

* تصویر: اعضای انجمن ادبی فرخ در دهه ۴۰